Παρά τις φιλότιμες, είναι η αλήθεια, προσπάθειες που καταβάλλουν οι κυβερνώντες για να πείσουν την κοινωνία ότι η χώρα απελευθερώθηκε από τα δεσμά των μνημονίων και το μαστίγιο των δανειστών, τα στοιχεία και η θολή εικόνα της οικονομίας τους διαψεύδουν. Η σκληρή πραγματικότητα δεν αλλάζει και τους χαλάει το αφήγημα, όσο και αν τα κομματικά επιτελεία και οι έμμισθες «ντουντούκες» προσπαθούν, «μαγειρεύοντας» τους αριθμούς, να αντιστρέψουν την πυραμίδα και επιχειρούν να την ισορροπήσουν στην αιχμηρή της κορυφή.

Η οικονομία, παρά τα ευχολόγια και τις φιλοφρονήσεις των ξένων, δεν μπορεί να ξεπεράσει τα εμπόδια και να μπει στον δρόμο της ανάκαμψης. Παραμένει «δέσμια» του πολιτικού συστήματος, που εξακολουθεί να τη χρησιμοποιεί ως προεκλογικό εργαλείο που ανοίγει την πόρτα της εξουσίας. Παραμένει εγκλωβισμένη στην «εγκληματική» πολιτική του «πάρε-δώσε». Παραμένει καθηλωμένη εξαιτίας της έλλειψης εθνικής στρατηγικής και σχεδίου, γιατί το πολιτικό προσωπικό της χώρας αρνείται πεισματικά να καθίσει σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσει σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο και θα υπηρετηθεί ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και είναι τόσο σκληρή, που δεν μπορεί κανείς να αισιοδοξεί για το μέλλον. Που δεν επιτρέπει σε κανέναν να πανηγυρίζει και να ζητωκραυγάζει μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες για την αποτελεσματικότητα των μέτρων και των κυβερνητικών πρωτοβουλιών.

Για εκείνους που επιμένουν να αρνούνται να παραδεχθούν την αλήθεια της αγοράς και της ζωής των πολιτών, υπάρχουν και οι αριθμοί. Αριθμοί που, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε τουλάχιστον να προβληματίζουν όσους τους γνωρίζουν και ξέρουν να τους «μεταφράζουν». Οσους θέλουν να τους διαβάζουν χωρίς να φορούν κομματικά γυαλιά. Οσους θέλουν να γνωρίζουν την πραγματική απόδοση των πολιτικών τους. Οσους θέλουν να μην παραπλανούν τους πολίτες, κατασκευάζοντας ψεύτικες εικόνες.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τους αριθμούς, από το 2008 έως και το 2016 χάθηκαν περίπου 182.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τους κλάδους του εμπορίου, της εστίασης, της μεταποίησης, των κατασκευών και των ακινήτων. Αλλες έκλεισαν γιατί δεν άντεξαν τις αλλεπάλληλες επιδρομές στα ταμεία τους. Αλλες επειδή η πολύχρονη λιτότητα εξαφάνισε την πελατεία τους. Και άλλες επειδή επέλεξαν να μεταναστεύσουν σε γειτονικές χώρες όπου το επιχειρηματικό περιβάλλον είναι ευνοϊκότερο και οι επενδυτές καλοδεχούμενοι.

Αποτέλεσμα των επιχειρηματικών λουκέτων ήταν η έκρηξη της ανεργίας. Χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν στον δρόμο και στις ουρές του ΟΑΕΔ για ένα πενιχρό επίδομα ή σε εκείνες των κοινωνικών συσσιτίων για ένα πιάτο φαγητό. Στη δεκαετία 2008-2018 χάθηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας. Ενα εκατομμύριο άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά κουβαλώντας οικογενειακές υποχρεώσεις, δάνεια και ανοιχτούς λογαριασμούς με εφορία και ασφαλιστικά ταμεία από την εποχή της «κάλπικης» ευημερίας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η «μαύρη λίστα» με τα εμπόδια που υπάρχουν και «φρενάρουν» την επιχειρηματικότητα. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η υπερφορολόγηση και ακολουθούν ο αθέμιτος ανταγωνισμός, η έλλειψη ρευστότητας, η γραφειοκρατία, το υψηλό μη μισθολογικό κόστος και το κόστος ενέργειας. Εμπόδια που υπήρχαν πριν από την κρίση και δυστυχώς υπάρχουν και σήμερα, γιατί κανείς από όσους πέρασαν από τις καρέκλες ευθύνης δεν ασχολήθηκε σοβαρά για να τα αντιμετωπίσει. Κανείς δεν διέθεσε τον χρόνο του για να διαμορφωθεί ένα υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον, για να καθαρίσει τον δρόμο από τα συσσωρευμένα εμπόδια, ώστε να έρθουν ξένοι επενδυτές ή για να ενεργοποιηθούν ουσιαστικά Ελληνες επιχειρηματίες και σε τομείς εκτός του τουρισμού.

Οσο τα παραπάνω προβλήματα παραμένουν άλυτα, η επιχειρηματικότητα θα βρίσκεται στην «εντατική», τα κρατικά ταμεία θα εξακολουθούν να είναι άδεια, η ανεργία θα παραμένει στα ύψη και μια ολόκληρη γενιά θα βρίσκεται με τη «βαλίτσα στο χέρι» για να εγκαταλείψει τη χώρα. Μια χώρα που θα παραμείνει φτωχή, στο έλεος των δανειστών, που θα ψάχνουν την ευκαιρία για να της πάρουν ακόμα και αυτά τα ελάχιστα που της έχουν απομείνει από την προηγούμενη επιδρομή τους.

Οι τσακωμοί των πολιτικών δεν ωφελούν απολύτως κανέναν. Ούτε καν και τους ίδιους, που πιστεύουν ότι έτσι κερδίζουν τη στήριξη της κοινωνίας. Η χώρα πρέπει το ταχύτερο δυνατό να απαλλαγεί από τη «μηχανική υποστήριξη». Χρειάζεται οξυγόνο για να μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματα και να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να σταθεί όρθια η κοινωνία.